Standardy

Wczesne formy Elektronicznej Wymiany Danych opierały się na formatach opracowanych przez grupy współpracujących ze sobą firm. Wokół tych grup skupiały się coraz większe kręgi kooperantów. Problemy zaczynały się, gdy dwie duże grupy postanawiały nawiązać współpracę, gdyż okazywało się zwykle, że formaty dokumentów stosowane w każdej z nich nie są ze sobą zgodne. Powstała więc potrzeba standaryzacji formatu wymiany danych. Zaowocowała ona na początku lat osiemdziesiątych dwoma głównymi standardami: ANSI X12 oraz UN/EDIFACT (Electronic Data Interchange For Administration, Commerce, and Transport), które są obecnie najczęściej używane, mając akceptację Rządu Federalnego USA i Organizacji Narodów Zjednoczonych.

O standardowym dokumencie EDI można myśleć jak o wielkiej tabeli, zawierającej drobne rubryczki, które zostały starannie wyselekcjonowane z pokaźnej palety rozwiązań praktycznych stosowanych przez różne przedsiębiorstwa. Pojedyncza firma nie wypełnia wszystkich rubryczek, a jedynie te, które dotyczą przeprowadzanej przez nią transakcji. Również firma otrzymująca dokument EDI używa tylko tych pól tabeli, które są jej niezbędne. W praktyce oczywiście nikt nie wypełnia żadnych rubryczek. Firma przetwarza dokument w swoim własnym formacie, a odpowiedni program tłumaczy go na format EDI lub konwertuje z tego formatu.

W USA głównym standardem jest X12, a w pozostałych krajach EDIFACT. Obecnie wszystkie organizacje odpowiadające za standaryzację EDI, podjęły decyzję o migracji do standardu EDIFACT.