XML (eXtensible Mark-up Language) jest uniwersalnym metajęzykiem, umożliwiającym zapisywanie danych wraz z ich strukturą. Funkcjonalność ta realizowana jest przez użycie znaczników (tagów) oraz ich atrybutów, w których zapisywane są konkretne wartości. Pod tym względem sposób zapisu strutury dokumentu XML-owego zbliżony jest do stosowanego w języku HTML systemu znaczników. Od czasu definicji standardu XML 1.0 w 1998r. obserwuje się jego stale rosnącą popularność, głównie w aplikacjach webowych oraz w zastosowaniach wymiany danych między systemami.
Koncepcyjnie XML jest bardzo zbliżony do EDI i w pewnym sensie stanowi jego rozszerzenie. Z racji swojej uniwersalności, umożliwia zarówno obieg danych w ramach systemu jednego przedsiębiorstwa, jak i wielu przedsiębiorstw.
Do głównych zalet XML-a należą:
Pomimo powyższych cech, technologia XML na dzień dzisiejszy nie jest jeszcze dostatecznie dojrzała, by całkowicie zastąpić EDI. Podstawową wadą XML-a jest brak jednolitej specyfikacji formatów danych, w przeciwieństwie do dobrze udokumentowanego słownika EDI.
Niewątpliwym atutem XML-a jest zapis struktur w przejrzystej tekstowej postaci, umożliwiającej szybki i wygodny wgląd w strukture dokumentu. Stanowi to głowny aspekt przemawiający na korzyść XML-a wszedzie tam, gdzie w procesie przetwarzania i interpretacji danych występuje czynnik ludzki. Ma to znaczenie przede wszystkim w systemach interaktywnej wymiany danych między użytkownikiem a siecią.